Powrót do Polski

Po zakupach poszliśmy na peron, gdzie czarno było już od podróżnych chcących jechać naszym pociągiem. Zaczęliśmy się trochę martwić czy wszyscy się zmieszczą, ale po podstawieniu składu okazało się, że nasz pociąg składa się z 19 wagonów sypialnych i jednego restauracyjnego. Ostatni z nich, na szczęście dla nas, był w relacji Kiszyniów - Warszawa Zachodnia. Był to jedyny wagon „Kupielnij” z przedziałami, reszta to Plackartne.
Niestety nie mieliśmy miejscówek na miejsca sypialne, dlatego spytaliśmy się obsługi czy nie dałoby rady kupić u nich. Natomiast bilety na przejazd zakupiliśmy przed wyjazdem w Warszawie. Pani kasjerka w kasie Intercity na Grójeckiej pobiła zresztą rekord świata wypisując je 2 godziny. Prowadnik z wagonu do Przemyśla, którym chcieliśmy jechać na początku kręcił głową i nie było wiadomo czy wogóle pojedziemy. („Ratuj sytuację zielonymi”). Po okazaniu i wręczeniu 20 USD miejsca natychmiast się znalazły, zostaliśmy umieszczeni w ostatnim pustym przedziale. Chwilę po zajęciu przez nas miejsc do naszego przedziału przyszli jacyś ludzie, chyba z miejscówkami na ten przedział, jednak zostali szybko usunięci przez prowadnika, który chyba ich wysłał do wagonu kupiejnego. Jacy byliśmy szczęśliwi że były miejsca i że udało nam się wyjechać z Kiszyniowa bez większych problemów!!! Po zrobieniu kilku zdjęć z tyłu składu usiedliśmy w przedziale i zadowoleni otworzyliśmy butelkę z gorzałką. Mieliśmy tylko jedną, która szybko się skończyła. Po następną poszliśmy do prowadniczki. Sprzedała nam bez problemu i to schłodzoną, z lodówki za całkiem przyzwoitą cenę!!! Zanim jednak spróbowaliśmy zawartość tej butelki, udaliśmy się przez ładne kilka wagonów do wagonu restauracyjnego, który należał do kolei CFM. Przeprawa do wagonu restauracyjnego to prawdziwy horror, trzeba było przemieścić się przez kilkanaście wagonów plackartnych i obwąchiwać wystające nogi z łóżek, oraz zmagać się z pancernymi drzwiami między wagonowymi. Zaskoczył nas wystrój tego wagonu restauracyjnego, a także jego obsługi. Ładne firaneczki, obrusiki na stołach, serweteczki, kwiatuszki w wazonach. Poza tym dobre ukraińskie i mołdawskie piwo, a także zupa jarzynowa, którą zjedliśmy ze smakiem, a która była podana z chlebkiem. W drodze powrotnej do naszego wagonu znowu smród przeżutego alkoholu, skarpet i potu miesza się i robi "wspaniałą" atmosferę. Wtedy można zrozumieć dlaczego Rosjanie w dalszą podróż zabierają dużo wódki... A tak poza tym to za oknami oglądaliśmy krajobrazy Mołdawii charakteryzujące się niskim domkami pokrytymi eternitem, a także częstymi w tamtym regionie winnicami. Pociąg po terytorium Mołdawii jechał cały czas z zawrotną prędkością 30km/h ze względu na stan infrastruktury, który jest tragiczny.
Nasze szczęście zostało jednak troszkę zmącone na granicy mołdawsko-ukraińskiej. Pogranicznik mołdawski przyczepił się do nas, że jesteśmy pijani i że wypisze nam jakieś miejscowe kary, a jak nie to wyrzuci nas z pociągu. Domagał się oczywiście łapówki, niczego innego. Dostał od Wojtka dwa baksy i zadowolony odszedł czynić dalej swoje obowiązki. Po stronie ukraińskiej nie było lepiej. Pogranicznik za stemple w paszporcie skasował nas po dolarze. Na takie przypadłości na szczęście byliśmy przygotowani, bowiem mieliśmy ze sobą specjalnie w Polsce rozmienione dolary w banknotach po 1 i 2 USD.
Na Ukrainie jechaliśmy wzdłuż rzeki Dniestr, która zrobiła na nas duże wrażenie. Piękny był szczególnie zachód słońca, odbijającego się w jej wodach tej rzeki.

PONIEDZIAŁEK

Następnego dnia, o 9:38 rano dojechaliśmy przez przejście graniczne Mostiska – Medyka do Przemyśla. Mieliśmy tam dwie godzinki przerwy, które wykorzystaliśmy na zwiedzenie ślicznego przemyskiego rynku, zjedzenie pysznego żurka i wypicie piwa.

Zdjęcia (1)

Komentarze (0)